Het afscheidsconcert dat we nooit speelden.

 

De laatste tournee van Kayak (april-mei 2022) was om meerdere reden heel bijzonder. Ten eerste, natuurlijk, omdat het onze laatste tournee was. Zoiets doe je, normaal gesproken, immers maar 1 keer. Er zijn bands of artiesten die daar een paar jaar voor uittrekken, of er na een tijdje op terugkomen en het ‘feestje’ doodleuk herhalen.

 

Het meest memorabele concert uit de reeks was ongetwijfeld dat in de Vorstin te Hilversum, op loopafstand van de plaats waar de band in 1972 haar eerste demo’s opnam. Het was dan ook heel toepasselijk dat het laatste Nederlandse Kayak concert hier plaatsvond- alsof het zo had moeten zijn (het was in werkelijkheid toeval- als je een internationale tour plant ben je sterk afhankelijk van de beschikbaarheid van zalen).

 

Ikzelf beschouwde het concert in Hilversum weliswaar als een waardige afsluiter, maar had nog niet het gevoel dat het nu echt voorbij was. Dat was het ook niet: we hadden immers nog  een aantal buitenlandse optredens te gaan. Ons laatste concert zou plaatsvinden in Noorwegen, als hoofd-act van een festival ergens ten noorden van Oslo.

.

De dag ervoor speelden we in de Zweedse stad Gothenburg, en daar ging het al niet zo lekker met leadzanger Bart. Hij had last van zijn keel en zijn stem, en voelde zich tijdens de show steeds beroerder worden. Uiteindelijk moesten we besluiten om het enige nummer, dat we altijd speelden aan het eind van de show (Ruthless Queen, inderdaad) maar over te slaan: Bart trok het gewoon niet meer. Als je weet dat we RQ vrijwel bij elk concert speelden sinds 1979, is dat best wel apart.

 

Na de show stapten we de bus in om ’s nachts door te rijden naar Noorwegen. We hoopten dat door een goede nachtrust Bart in elk geval zodanig zou opknappen dat we de volgende dag onze laatste concert konden doen. Helaas.’S Ochtends bleek Bart een ellendige nacht achter de rug te hebben gehad, en het enige wat er op zat was er een dokter bij te roepen om te kijken of er nog een noodgreep kon worden toegepast in de vorm van een paardenmiddel om Bart in elk geval tijdelijk weer op de been te krijgen. Een arts werd gevonden, en de vrouw van de organisator ging met de zieke (en Irene) naar Oslo.

 

Voordat de dokter begon, wilde hij eerst nog wel even een Covid testje bij Bart doen. En ja hoor: corona. Oei. Dat betekende maar 1 ding: het optreden moest worden afgelast. Sterker nog, we mochten in principe eigenlijk de tourbus (die al op het festival terrein stond) niet eens verlaten.

 

Voor de zekerheid deden wij, de crew en de leden van Lesoir toch ook maar even een testje, en wat bleek: Kristoffer en ik hadden het ook. We waren allebei inderdaad al een aantal dagen niet lekker, snipverkouden en hoesten, maar niet zo erg dat we niet konden optreden. De leden van Lesoir bleken merkwaardig genoeg geen van allen besmet. Op zich ook een klein mirakel want met z’n 14en in zo’n tourbus is natuurlijk vragen om allerhande onzichtbare ziekmakers. Daarom konden zij nog wel spelen die dag, maar voor ons was het afgelopen. Voor de organisatie van dit meerdaagse festival was het ook uitermate vervelend: er waren al eerder wat bands uitgevallen, en nu moest Kayak als afsluitende act ook verstek laten gaan.

 

Enfin- zonder het te weten hadden we ons laatste concert dus al gedaan, de dag ervoor. En dat nota bene zonder Ruthless Queen. Dat is niet zoals je hoopt afscheid te nemen. Maar achteraf dacht ik: misschien ook niet zo heel erg. Beseffen dat je al die nummers nu echt voor het laatst live ten gehore gaat brengen maakt het optreden wel erg beladen en het plezier wordt er niet groter op, zeg maar.

 

De dag op dat verregende festivalterrein verliep tergend langzaam. Toen eindelijk de tweede chauffeur was gearriveerd (we reden in 1 keer door van Oslo naar Nederland) konden we in de loop van de avond dan toch vertrekken. Lesoir voor in de bus, de besmette Kayak-leden achterin (alsof dat nog iets uitmaakte). De volgende avond kwamen we aan in Hilversum, van waaruit iedereen zijn of haar eigen weg vervolgde (en Lesoir nog twee uurtjes moest bussen naar Limburg). Het pakken van de eigen koffer en instrumenten, en het na  in de eigen auto stappen, leek haast een ‘normaal’, bijna nonchalant afscheid; alsof we elkaar de week daarop weer zouden zien. Het gevoel Kayak definitief achter ons te hebben gelaten werd eigenlijk overstemd door de manier waarop dit ons was overkomen.

 

Een haast surrealistisch eind van 50 jaar Kayak. Nou ja, minus zo’n 18 jaar dan, want tussen 1981 en 1999 deden we als band niks. Maar ook wel weer heel toepasselijk. Niets bij Kayak is ooit precies gegaan zoals gepland was. Dus ook het einde niet.

​

Ton, januari 2023