Het concert
Na Ton’s blog gelezen te hebben realiseer ik me voor de zoveelste keer dat het concert voor Pim een memorabele, maar ook vreselijk beladen avond is geweest. De afgelopen week ben ik terug geworpen in een tijdperk dat ik eigenlijk niet meer wilde beleven. Toch wist ik de afgelopen maanden, zoals zo velen om mij heen, dat ik nog wel het een en ander te verwerken zou krijgen.
Nou, hier sta ik dan: terug in de tijd met zoveel gevoelens die ik af en toe niet eens wil uiten....
Nog elke minuut beleef ik het concert en als ik opsta is er altijd wel een beeld wat mij weer aan Pim doet denken. Pim als knuffelbeer, Pim als bevlogen muzikant, Pim als mens....Pim zoals ik Pim gekend heb: liefdevol en intens. De tweeslachtigheid van het concert maakt het ook nog eens raar. Aan de ene kant dat intense verdriet en emotionele gevoel. Aan de andere kant de trots dat we met mekaar Pim hebben geeerd om de mens die hij was en alles wat hij naliet. Want naast het beladen gevoel, wat op vele momenten overheerste heb ik ook intens genoten van de avond. Ik mocht en kon weer vlammen met mijn vrienden om mij heen. De muziek bracht me weer op plekken die mij altijd al vreselijk gelukkig maakte als Cindy, de zangeres. Ik heb geknald en ik heb gehuild en daar heb ik ook behoefte aan gehad blijkt achteraf. Ook het publiek ademde Pim met liefdevolle herinneringen. Vanaf seconde 1 tot aan het allerlaatste eerbetoon was het publiek 1 met band. Ze wilden met ons de liefde en het verdriet delen. Een heerlijk gevoel....
Veel mensen vragen mij of het feit dat ik de organisatie er ook nog eens bij had of dat niet te veel was... NEE. We hebben er fulltime aan gewerkt en ja er zijn weken bij geweest van 80 uur of meer, maar dit was wat wij wilden.
Op de dag van het concert zou ik eigenlijk niets regelen en mij als zangeres op gaan stellen. Haaaha dat lukte niet hoor. Mijn hart zat helemaal verweven in dit concert en ik wilde samen met Patrick dat alles tot in de puntjes geregeld zou worden. Dus toen ik netjes om 10.30 op mijn hotelkamer klaar was wilde ik perse naar Paradiso om alvast wat dingen te doen. En vanaf dat moment zijn we bezig geweest en ik kan alleen maar zeggen dat ik er van genoten heb. Ik vond het heerlijk om ervoor te zorgen dat alles liep zoals het moest en dat ik nog steeds de touwtjes in handen had. Pat en ik blijken ook hierin een superteam te zijn, ieder zijn taak. Maar zonder alle hulp van iedereen was het überhaupt niet gelukt. Dit concert wilde iedereen goed doen en zoveel mensen hebben hulp aangeboden. Hartverwarmend!
En dan dit gat: na alle organisatie is het vreselijk moeilijk om te wennen aan de nieuwe setting. Ik moest toch nog van alles? Oh nee, alleen nog maar wat telefoontjes en mailtjes. Best lekker natuurlijk, maar toch ook weer niet, want voelen wordt daardoor ook makkelijker. Ik voel het concert nog steeds tot op mijn botten en ondanks dat ik weet dat het vanzelf weer overgaat komt weer die tweeslachtigheid: Ik wil loslaten, maar ook weer helemaal niet...... en zo gaan we verder.....
Cindy
