Dubbel

 

22 november 2010, de dag dat alles dubbel voelde.

 

Een zaal vol mensen en een band op het podium die niets liever hadden gewild dan dat die avond er nooit was geweest en toch ook niet konden wachten tot het eindelijk zover was. Een concert dat eigenlijk geen concert was maar een gezamenlijke herdenking, publiek dat eigenlijk geen publiek was maar medestander in een verwerkingsproces.

En dan al die dubbele gevoelens : verdriet en vreugde, trots en nederigheid, pijn en gelukzaligheid, spanning en ontlading, en door dat alles ook vertrouwen en verwarring. Die loodzware eerste set en die soms lichtvoetige tweede.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar toch ook vooral respect. Respect voor Cindy en Patrick en de bergen werk die zij hebben willen verzetten, respect voor mijn mede-Kayakleden voor de manier waarop iedereen er voor elkaar was, respect voor Hans Voerman die zich heel bescheiden maar fantastisch liet inlijven, respect voor alle gasten die recht uit het hart “ja” hadden gezegd op onze uitnodiging en misschien nog wel het meeste respect voor Hans Eijkenaar die op ongelooflijk integere wijze de plaats van Pim heeft ingevuld. En ook respect voor de mensen in onze directe omgeving, vrouwen, kinderen, familie en vrienden die ons het afgelopen jaar zo geweldig hebben opgevangen en voor de vriendin en familie van Pim die zo hartverwarmend aanwezig waren.  En natuurlijk respect voor iedereen in de zaal, ons publiek dat die avond gewoon onze vriendenclub was.

 

Respect voor Pim. Voor de manier waarop hij in het leven stond, voor de geweldige muziek die hij schreef, voor zijn enorme gevoel voor humor, voor zijn kennis, zijn vaardigheden, zijn warmte en zijn liefde.

Pim was uniek. Verder was alles dubbel, die 22e november in Paradiso.

En het blijft nog wel even onrustig in mijn hoofd en in mijn hart......

Edward