Dag Pim,
Normaal gesproken zou ik je even hebben gebeld na zo'n gebeurtenis als dat concert in Paradiso. Maar dat kan niet, anders was dat concert er niet geweest.
Ik had je liever gebeld.
Ik zou je nog heel vaak gebeld hebben in het jaar na je dood, want ik heb weer heel veel dingen gezien en gehoord om samen over te lachen of ons samen aan te ergeren. Neem de vakman die zondag op de AVRO zei dat Paul McCartney heel wat liedjes over meisjes had geschreven. Hij verwees naar het album 'Rubber Soul'. En toen draaide hij niet 'Michelle', maar 'Girl'. Voor hoeveel examens moet je gezakt zijn om mee te mogen draaien in Hilversum, tegenwoordig?
"I know that you're here with me now." Op die noot besloot Michael Robinson in Paradiso zijn lofzang op jou. Het is maar hoe je het bekijkt. Fysiek ben je nog maar een hoopje as. Maar toch was je er op een bepaalde manier wel bij, want in die volle zaal speelde jij door de hoofden en harten van al die mensen.
Dat je vanuit het hiernamaals ontroerd op ons neerkeek, dat geloof ik niet, en jij geloofde zulke dingen evenmin, fervent gelover in het hiernumaals. Dat ik je nu schrijf, is niet omdat ik denk dat jij dit leest, maar omdat ik het fijn vind me met je te verstaan. Fijn om twee redenen: ik kan mijn ei kwijt en jij reageert. De helft daarvan - dat ei - is nog over. Daar moet ik het mee doen.
Dat je voortleeft in de hoofden en harten van veel mensen, is niet niks. Ik herinner me iets wat wijlen Karel van het Reve, hoogleraar Russisch en publicist, vertelde over een alleenstaande man die vroeger bij zijn ouders op bezoek kwam en was overleden. "Als ik dood ben", zei Karel, "wie zal er dan nog aan hem denken?"
Wat dat betreft zul jij nog lang voortleven, Pim, met liedjes als 'Wintertime'.
O ja, Pim, echt iets voor jou, uit het boek "Wij zijn ons brein" van Dick Swaab: als je veertig dagen niet eet en drinkt, en dan ook nog in je eentje op een berg gaat zitten, ga je rare dingen zien en horen. Hij heeft het over Mozes, toen die de tien geboden van God ontving. Swaab heeft nog een leuke: hoe komt het dat een boeddhist met wanen nooit Maria ziet en een christen met wanen nooit Boeddha? Dus: als je alleen maar ziet wat je al kent, wat is dan de bewijskracht van zo'n verschijning?
De gelovigen die ik ken, zijn trouwens allemaal banger voor de dood dan de ongelovigen, terwijl die eerste groep toch het paradijs wacht. Ik denk dat het geloof een manier is om die angst te kunnen verdragen. En een gevolg van het programma dat we op jeugdige leeftijd ingeprent krijgen.
Die angst voor de dood zag ik bij jou niet, Pim, het was louter levensgenot, terwijl je er af en toe toch een behoorlijke puinhoop van maakte.
En daar stonden we dan: Kayak, Maywood, Pussycat, Alides Hidding, Okkie Huisdens, José Hoebee en Diesel op één podium. Kayak dat 'Teenage Queenie' speelt, wie had dat ooit kunnen denken? En iedereen vond het prachtig.
Wel één opvallende afwezige: Mark Boon. "Thanks but no thanks", had hij geschreven op de uitnodiging om in Paradiso mee te Dieselen. Bij de uitvaartdienst was hij ook niet. In Marks eigen woorden: "Ik kan écht niet zaterdag, moet om twee uur in Kijkduin zijn i.v.m. een optreden, maar ik heb je al gezegd dat ik ook niet zou komen als ik wél kon. Wat anderen daar van vinden moeten ze zelf weten, maar van het feit dat Mark Boon niet aanwezig is op de uitvaart van Pim Koopman gaat echt niemand een kras oplopen. Integendeel, ik denk eerder dat velen zouden denken "Wat een hypocriet!" als ik er wél zou zijn."
Nja.
Voor mij vormde het concert voor jou een afronding. Wat niet wegneemt dat ik nog vaak aan je zal denken. En nog vaak de impuls zal moeten onderdrukken om de telefoon op te pakken en het nummer in te toetsen dat niet meer bestaat.
Dag Pim!
Rob
