D-Day
24 augustus: D-day. We hebben met z’n allen naar die dag toegeleefd, ieder op zijn/haar eigen manier. Vanaf het maken van de plannen, via de (zang)repetities bij mij thuis en de repetitieweek in Harderwijk tot het eerste optreden van de nieuwe tour in Harlingen. Eerst lijkt zo’n datum nog heel ver weg – ja, ook voor ons – maar ineens is het dan 24 augustus en ben je op weg naar Harlingen met een gezonde dosis spanning in je lijf maar vooral met heel veel zin.
En toen kwam het noodweer! Met bakken viel het water uit de lucht, bliksemschichten kerfden zich een weg door een inktzwarte hemel en de donder deed vermoeden dat er ergens een heel groot P.A.-systeem niet helemaal goed was aangesloten.
Toen ik eenmaal in Harlingen aankwam was het ergste eigenlijk al geweest. Maar de jongens van onze crew liepen doorweekt rond en probeerden uit alle macht de tijd die ze door het noodweer hadden verloren, in te halen. En dan zul je natuurlijk net zien dat alles niet helemaal loopt zoals je het had gedacht: speakers die het niet doen, een kletsnat podium dat een tweede zeildak moest krijgen om het lekken tegen te gaan, en ga zo maar door. Uiteindelijk hadden ze pas na afloop van de show even tijd om een ‘vette hap’ naar binnen te werken...
Zouden we het droog houden? Dat was het enige wat nog belangrijk leek. Ondertussen moest er wel worden opgebouwd en moesten we even ‘iets’ van een soundcheck doen. Door een misverstand bleek ineens dat het geplande voorprogramma al enige dagen geleden had afgezegd. Maar het liep al lekker vol in en rond het Skûtsje, dus: we gingen!
De eerste set is een (semi)akoestische, met prachtig gitaarwerk van Joost en Rob, sfeervol (contra)baswerk van Jan, voor-zijn-doen-redelijk-ingehouden-slagwerk van Pim en het onnavolgbare toetsenwerk van Ton. Heerlijk om te doen! Geweldig om ook stukken te spelen uit de tijd dat ik zelf fan was van Kayak. ‘You’re so bizarre’ en ‘Land on the water’, bijvoorbeeld. En dat we door een storing in de lichttafel af en toe even in het donker stonden, mocht de pret niet drukken. Cindy zong zoals gewoonlijk de sterren van de hemel en Rob gaf hem, op de manier hem eigen, ook vocaal flink van Jetje.
De tweede, elektrische set begonnen we met ‘Royal Bed Bouncer’, gezongen door Rob. En de band ging loos...
Wat een verschil met ‘Nostradamus’! Van het theater naar een podium in de buitenlucht. Van het strak geregisseerde spektakel naar de ‘ouwerwetse’ rock-’n-roll. Van bombastisch naar intiem, van decor naar zeildoek, van kostuum naar spijkerbroek. Een hele omschakeling, absoluut, maar net zo geweldig om te doen!
Voor mij persoonlijk ook een hele omschakeling. Het is een hele tijd geleden dat ik als leadzanger van een band op een podium heb gestaan en zeker als leadzanger van Kayak. Mocht het in het begin nog een beetje onwennig hebben aangevoeld, het was ook op een bepaalde manier heel vertrouwd. En als je zó’n band achter je hebt, heb je als zanger héél weinig reden tot klagen. De sfeer binnen de band is zo geweldig goed en inspirerend, het is echt een feestje om samen muziek te maken!
Voeg daaraan toe de glunderende koppies van mijn vrouw en kinderen in het publiek en natuurlijk de bekende gezichten van onze trouwe fans en dan zal het duidelijk zijn dat, wat mij betreft, dit eerste optreden uit de reeks heel bijzonder was.
Ging er dan niks fout? O jawel hoor! Hier en daar een verkeerde noot, af en toe wat tekstflarden door elkaar of een vergeten regeltje of lijntje... En: oh ja ! Mijn cajon! In de haast was de versterking van de cajon er een beetje bij ingeschoten. Maar dat komt goed hoor, de volgende keer.
Ik kan haast niet wachten...
Edward
