HIS MASTER'S NOISE

Tijdens het bijwerken van de Kayak-site ontdekte ik, dat over de meeste albums, zeker die uit de eerste periode, wel een blog is geschreven. De tweede, naamloze, door sommigen ook wel Kayak II (twee) aangeduide elpee, ontbrak echter in het rijtje en daar ga ik nu wat aan doen.

Er werd vaart achter gezet, zo kort na de release van See See the Sun in 1973. EMI Bovema wilde alles op alles zetten om de band door te laten breken en voor we het wisten waren we datzelfde jaar al weer bezig met ons tweede album. Omdat onze inspiratie wel groot en uitbundig maar toch ook niet onuitputtelijk was, is het wel de kortste studioplaat geworden uit onze gehele carrière. De muziek op het album duurt slechts zo'n 37 minuten.

Zoals altijd zocht manager Frits Hirschland naar een manier om de publiciteit te halen, nu al in de aanloop naar de opnames. Daartoe had hij bedacht dat we ons deze keer niet gewoon in een repetitieruimte zouden gaan voorbereiden, maar in een, jawel u leest het goed, vakantiepark. U kent ze wel, die landelijk en bosrijk gelegen parken met huisjes, een claustrofobisch centrum met winkeltjes en een zweterig zwembad daarnaast, veel bomen en struiken en paadjes, met een hoop mensen die net als u ook rust zoeken- en dat bij voorkeur vlak bij elkaar gaan doen.

Frits had voor de gelegenheid bungalowpark Het Vennenbos uitgezocht en benaderd. Ik vermoed dat de deal deze was, dat wij daar een week of zo gratis mochten verblijven en dat dat weer publiciteit opleverde voor het park. Ik vermoed ook, dat de directie van Het Vennenbos zich niet realiseerde dat ze een rockband in huis haalden die de overige gasten wel veel zou geven, maar bepaald niet de rust en stilte waar ze voor hadden betaald.

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De bus met apparatuur werd het park opgereden, geparkeerd bij een lege vergaderruimte in de buurt van het zwembad, en daar uitgeladen. Wij betrokken in die tijd de ons toegewezen huisjes, en vermaakten ons er uiteraard prima. Na een dagje opstellen en uittesten gingen we uiteindelijk op de tweede ochtend over tot de geplande repetities met de nieuwe nummers.

Korte tijd later begreep de directie dat ze een desastreuze inschattingsfout hadden gemaakt. Binnen een paar uur waren er, niet geheel onbegrijpelijk, tientallen klachten van parkgasten binnengekomen over de herrie die wij produceerden. Tja, als je kwetterende vogeltjes verwacht en er staat om de hoek een rockband te oefenen, dan is dat niet zo heel gek. Wij van Kayak vonden de klagers natuurlijk een stelletje kleinburgerlijke zeikerds die niet van popmuziek hielden.

Om een lang verhaal kort te maken: we deden nog een fotosessie in de sauna (om de een of andere reden wilde Hirschland altijd met ons naar de sauna), en probeerden het daarna opnieuw op een wat lager volume. Maar het was een hopeloze zaak. Al zetten we de versterkers op min 10, het bleef klachten regenen. De derde dag pakten we definitief ons boeltje. Dag, Vennebos.

De studio-opnames zelf verliepen ook niet geheel probleemloos. Dat lag vooral aan zanger Max Werner- althans, aan het feit dat hij was getroffen door de ziekte van Pfeiffer en niemand dit, hij ook niet, toen al in de gaten had. Wij zagen hem meestal met zijn ogen dicht, zacht ronkend op de bank in de controleruimte beneden voor de mengtafel en vroegen ons wel af wat hem mankeerde. Als hij dan aan de beurt was maakten wij hem wakker waarna hij zijn taak hoestend en puffend volbracht, om direct daarna weer te gaan pitten. Later bleek wat de oorzaak van dit zorgwekkend lusteloze gedrag was, en moesten we de promotie-tournee maanden uitstellen.

Om de band een wat internationaler geluid te geven (nooit weg) werd wederom een buitenlandse geluidstechnicus ingeschakeld. Het eerste album was gemixed door Dave Grinsted (de single Lyrics) en Alan Parsons (de rest), en nu werd ene John Leckie overgevlogen. En gezegd moet worden, het album klonk zeker 'opener' dan See See The Sun. Maar dat kan ook komen doordat de arrangementen wat minder vol waren, en er dus ruimte ontstond tussen de instrumenten.

Wat we toen wel hebben geleerd, was dat je er beter geen frequenties bij kon draaien, wanneer een instrument niet naar je zin klonk. Beter was het, om er iets AF te halen. Dan klonk het instrument op zich niet zo mooi, maar in de totaalmix juist weer beter. Dat weghalen van bepaalde overbodige geluidsfrequenties heeft waarschijnlijk ook wel die ruimte gecreëerd. Overigens bleef de uit Frankrijk afkomstige geluidstechnicus Pierre Geoffroy Chateau, die See See the Sun had opgenomen (door Pim hardnekkig 'Piet Kasteel' genoemd) ook gewoon verantwoordelijk voor de opnames van dit album. Het nummer Mireille is trouwens genoemd naar diens in deze periode geboren dochter.

O ja: de titel. Kayak. Of Kayak II, zo men wil. Niet erg origineel, ik geef het direct toe. Maar, beste lezer, dat was niet onze schuld. De oorspronkelijke door ons bedachte titel luidde namelijk His Master's Noise. Het was een inderdaad uiterst flauwe en waarschijnlijk toen al duizend keer bedachte woordspeling op het legendarische EMI platenlabel His Master's Voice. Wij vonden het zelf echter een bijzonder geestige vondst. 'His Master' was voor ons de geluidstechnicus (live) Rijn-Peter de Klerk, die als aan lager wal geraakte baron hoogstpersoonlijk de voorkant van de hoes met Kayak-behang siert. Wij zorgden dus voor de 'Noise'. Daar viel geen speld tussen te krijgen.

En of EMI Engeland het nu gewoon een suffe titel vond, of alleen maar niet wilde dat er een grap gemaakt werd over de naam van hun label, weet ik niet. Maar vanuit Londen kregen we in elk geval te horen dat we maar iets anders moesten bedenken. Dat viel bij ons weer niet goed, en de raderen van onze fantasie liepen dan ook terstond vast. Dan maar gewoon 'Kayak', zo luidde ons gepikeerde antwoord. Het gelijknamige liedje mocht er gelukkig wel op blijven staan.

Veel hebben die alternatieve titel en die buitenlandse geluidsman echter niet geholpen bij die bedoelde internationale carrière. 'Wintertime' werd weliswaar een aardige hit in Nederland, maar hoe ze er in Engeland ook aan trokken, het wilde daar vooralsnog niet echt lukken. We maakten ons er nog niet echt druk om. We speelden veel en raakten steeds bekender in eigen land. Dat vonden we al heel wat. En dat was het ook.

Maar langzamerhand kwam er binnen EMI wel wat meer druk op de ketel te staan. Dure platen maken, en toch niet echt heel erg goed verkopen, dat kun je maar een tijdje volhouden. Het gevolg van het uitblijven van die internationale doorbraak was, dat we voor de opnames van album nummer drie, Royal Bed Bouncer, 'teruggezet' werden van 24 naar 16 sporen, oftewel van Studio 1 naar Studio 2. Dat bleek een artistieke blessing in disguise, maar daarover in een andere blog.

​

Ton