Afscheid

 

22 november 2010, Kayak in een vol Paradiso.

 

Op een dag na precies een jaar nadat Pim alles en iedereen hier op aarde moest achterlaten. Daar sta je dan met je band, iets te doen wat je nooit had willen doen: een eerbetoon houden aan je vriend en collega, die zowel een beminnelijk mens was als een begaafd muzikant- geen vaak voorkomende combinatie. Je probeert jezelf voor te houden dat hij het daarboven vast prachtig zit te vinden, hoewel hij er alleen liever wel bij was geweest- maar ik geloof het niet. Hij is weg, voorgoed. Wat blijft zijn de al of niet fysieke herinneringen aan zijn leven en werk. En Pim dacht daar, bij leven, niet anders over. Het had hem denk ik hogelijk verbaasd als hij die maandagavond vanuit gene zijde zou hebben meegemaakt.

 

In de aanloop, tijdens de vier repetitiedagen, lijkt het allemaal wel mee te vallen. Ondanks de rare situatie (met twee vreemde Hansen in een repetitiehok bij Nijmegen Kayak- en ander repertoire instuderen) blijkt het toch een tamelijk praktische aangelegenheid, waar we ons vooral muzikanten voelen, veilig afgeschermd door akkoordenschema's, tempi en maatsoorten. Hans Eijkenaar blijkt als drummer en als mens de juiste keuze geweest te zijn om Pim's plaats in te nemen: hij toont begrip en houdt ons waar nodig vakkundig bij de les.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens het concert zelf valt die vakmatige bescherming weg. Op een van de meest verwarrende avonden van mijn leven maakt een stortvloed aan tegenstrijdige gevoelens zich van me meester die een bijna verlammende uitwerking op me hebben. Mijn bewondering voor met name Cindy en Edward stijgt met de minuut; hoe krijgen zij het voor elkaar om nog zo te zingen, terwijl ik met moeite de juiste toetsen vind? "Je had het moeilijk, he", werd er na afloop tegen me gezegd. Het was te zien, ik weet het. Normaal gesproken ben ik al niet de uitbundigste van het stel, maar Ik had gehoopt, ondanks alles, Pim's werk en leven mee te kunnen vieren. Ik ben blij dat ik het mocht doen, maar een echt feest werd het niet. Was ik er nog niet klaar voor? Hadden we moeten wachten? Ik weet het niet. Het zou nooit te vroeg moeten zijn voor zoiets.

 

Ik vermoed dat juist deze avond uiteindelijk een belangrijk houvast zal zijn in ons aller verwerking van Pim's dood. Die kan nu pas echt beginnen, denk ik.

 

Ton